نه شيخ میدهدم توبه ونه پيرمغان می / ‌ زبس كه توبه نمودم ز بس كه توبه شكستم

 اگـــر   جــــرم   بخشـی   به    مقــدار  جـود / نمـــاند    گنهـكاری    انــــدر    وجـــــود

نيم اهل زهد و تـوبه به من آرسا غرمی / كه  به  صدق   تـوبه كــردم   ز عبـادت ريائی

چو شكست توبه من،مشكن تو عهد،باری / به من شكسته دل گو،كه:چگونه‌ای؟كجايی؟

به طــواف كعبـه رفتــم،به حـــرم رهـم ندادند / كه بــرون درچه كــردی،كه درون خـانـه‌آئی؟

بــرادران   طــريقت  نصيحتـــم   مكيند / كه تـــوبــه در ره عشــق  آبگينـه  بــر سـنگ است

دست حاجت كه بــری پيش خداوندی بر / كه كريم است و رحيم‌ است‌ و غفور است‌ و ودود

ساقی بيــار  جــامی  كز  زهـد تـوبـه كــردم / مطرب  بــزن  نــوائی  كـــز  تــوبه  عـــار دارم

همه  عـمــر  اگـــر  بنــده كند معصيتش / به يكی تـوبـه ببخشد،كه غفـور است و رحيم

سُبحه بر كف تـوبه بر لب دل پر از شوق گناه / معصيت  را  خنده  می آيد ز استغفار ما

ز عشق و باده رهی، تــوبه ام دهد زاهد / من و شكيب  ز  معشوق و می معــاذ الله!

يا رب ار نگذری از جــرم و گناهم چه كنم؟ / ندهی  گــر به در خويش پنـاهم چه كنم؟

كاسه و كوزه تقـوا  كه  نمودند  درست/ ديـدم‌ آن‌ كاسه به‌ سنگ آمـد و آن كوزه شكست

من نه خود توبه شكستم كه گنهكارشوم / توبه خود را شكند چون تـو شوی باده پرست