روز عید فطری،امام حسن مجتبی علیه السلام مردی را سرگرم بازی و خنده دیدند،به اصحاب خویش روی کرده، فرمودند:

"خداوند ماه مبارک رمضان را میدانی ساخته تابندگانش درآن به مسابقه عبادت و طاعت بپردازند.در این مسابقه گروهی پیشی گرفتند،برنده شدند و رستگار گشتند،و گروهی پس افتادند،باختند و جز خسارت حاصلی نبردند.

پس شگفتا! شگفت از کسانی که در چنین روزی-که نیکوکاران و بلندهمتان پاداش و جایزه می‌گیرند و مقصران و سست همتان خسران می‌بینند- چنین به خنده و بازی سرگرم باشد."

یکی از اعمال روز عید فطر،نماز عید است.هر چند نماز نشان از بخشش و بزرگواری خداوند است،اما این نیز هست که هر نمازی افزون بر اینکه راه باریابی بسوی خداست،ویژگی دیگری نیز دارد.پاره ای از نمازها شیوه و زمینه ای برای دستیابی به کارسازیها و بخشش ها و هدیه‌های ویژه او نیز هستند.

نمازگزار با بجا آوردن آنها،هم برآمدن نیازهای خویش را از او میخواهد و هم به بخشش ها و هدیه‌های ویژه او دست می‌یابد،و نماز عید از این نمازهاست.
در چنین روزی و چنین جایگاهی،به حکم اندیشه و ادب،بنده باید بسی بیش از آنکه از نومیدی و تهیدستی بیم داشته باشد،به بخشش و بخشایش خدا و فیض و فضل او امیدوار باشد و اگر چه خود روسیاه و بی‌آبرو باشد،رو سپیدی و آبرومندی پاکان و امامان و پیامبران را شفیع قرار دهد که خداوند در این روز،بنده ای را که بدو رو کند بی‌بهره نمی‌گذارد.

پس با امیدواری و شرمساری چشم به کرم خدا دوزد و به نماز ایستد و آداب و آیین نماز را هر چه بیشتر پاس دارد.

،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،

آیةالله میرزا جوادملکی تبریریزی،کتاب المراقبات،بااندکی تصرف