بابا طاهر


روی بنمایی و دل از من شوریده ربایی
تو چه شوخی که دل از مردم بی‌دیده ربایی
تو که خود فاش توانی دل یک شهر ربودن
دل شوریده روا نیست که دزدیده ربایی

شوریده شیرازی


چه می‌شد آه ای موسای من،من هم شبان بودم
تمام روز و شب زلف خدا را شانه می‌کردم
نه از ترس خدا،از ترس این مردم به محرابم
اگر می‌شد همه محراب را میخانه می‌کردم

علیرضا قزوه


وقتی تو گریه می‌کنی، ای دوست در دلم
انگار که ابرهای جهان گریه می‌کنند

حسین منزوی


بگو هر آنچه دلت خواست را به حضرت عشق
چرا که سنگ صبور است و محرم راز است
ولی بدان که شکار عقاب خواهد شد
کبوتری که زیادی بلند پرواز است

سعید بیابانکی


چون بلبل مست راه در بستان یافت
روی گل و جام باده را خندان یافت
آمد به زبان حال در گوشم گفت
دریاب که عمر رفته را نتوان یافت

خیام

چرا مردم نمی‌دانند
که لادن اتفاقی نیست،
نمی‌دانند در چشمان دم جنبانک امروز
برق آب‌های شط دیروز است؟
چرا مردم نمی‌دانند
که در گل‌های ناممکن هوا سرد است؟

سهراب سپهری

از اهل زمانه عار می‌باید داشت
وز صحبت‌شان کنار می‌باید داشت
از پیش کسی کار کسی نگشاید
امید به کردگار می‌باید داشت

ابوسعید ابوالخیر

جرمی ندارم بیش از این کز جان وفادارم تو را

ور قصد آزارم کنی هرگز نیازارم تو را

زین جور بر جانم کنون،دست از جفا شستی به خون

جانا چه خواهد شد فزون،آخر ز آزارم تو را

رخ گر به خون شویم همی،آب از جگر جویم همی 

در حال خود گویم همی، یادی بود کارم تو را...

انوری